Uyku ve ölüm arasında gidip gelen bir iç monolog. Varoluşsal yorgunlukla yoğrulmuş, gotik tınılar taşıyan içsel bir şiir.
Uyku
Uyku sürekli benleydi, daimi olarak,
Gözümden akıyordu sürekli, hayatımı karalayarak,
Gözüm akacak sanki, ölümü hatırlatarak,
Neden bırakmıyordu ki beni,
İşte bilmiyorum kendimi, dağılarak.
Taş taşımadım, kürek atmadım,
Yapmadım ki bu tarz işleri,
Lakin, uykum o kadar güçlü ki,
Günümü yaşayamaz oldum,
Her daim rükûda, edemez oldum.
Öleyim ben ya! Neden yaşıyorum ki bu hayatı? Neden yani?
Öleyim ben ya! Ne veriyorum, ne alıyorum! Boş, bomboş…
Öleyim ben ya! Boş, bomboş!
Zaten her gün yarım ölüyordum, tekrar tekrar,
Bari bu harbici olsun,
Bari uykuyu tam yapayım,
Belki uyanışım sağlam olur,
Kim bilir?
Yazan: Caner Kösedağ
Instagram: caner_kosedag
Bluesky: canerkosedag
Gotik edebiyat ağırlıklı edebiyat Substack yayınım: Geceye Çizik
Bir yanıt yazın