Geceyi hissediyordu içinde, kalbindeki boşlukta,Geceyle bütünleşmek, büyülenmek istiyordu, karanlıkta, Geceyle kendi meczup dünyasını yaratacaktı, imgelere boğulmuş kafatasında, Gecenin karanlığında ölüme gidecekti, derin sessizlikte ve hoş soğukta. Karanlığın örtüsü gökyüzünü bürümüşken,Soğuk ellerinde, ölüm daveti, baletvari dans ederken,Karanlığın yerini günışığının sahte asaleti kirletmemişken,Soğuk nefesinin, kar beyazın eşliğinde, kesilmesini isterken,Azrail’i davet eder, çaresizce ve bir o kadar da kendinden. Boğazı … Şiir: Azrail’e Davet okumayı sürdür